Pinguïns en de telefoon die toch kon zwemmen

Pinguïns? Ja, pinguïns! Dat zijn dus met stip en vlag en wimpel cum laude de allerleukste dieren die er zijn, en die kun je hier in het echie zien! En superveel!

Om ’s werelds koddigste wachelaars te kunnen bewonderen had ik mezelf opgegeven voor een bustour naar Philip Island, waar de pinguïns bij zonsondergang en masse de zee uitgewandeld komen. Nou was het leuke van die bustour dat we, voordat we bij de pinguïnpinakel afsloten, eerst een hele toeristische tocht door de Mornington Peninsula maakten. De Mornington Peninsula is een schiereiland ten oosten van Melbourne. Je struikelt in Australië over de nationale parken en wildlife sanctuaries, en dat was ook hier niet anders. Dat sloot prima aan bij de toeristische houding die ik mezelf op deze zonnige zondag had aangemeten. Eerst naar een wildpark; uiteraard met een koala op de foto gegaan. Daarna heb ik nog een diepteinvestering van maar liefst twee hele dollars gedaan om kangoeroevoer te kopen. Nou dat had ik niet hoeven doen, wat een snobs zijn dat. Ze hadden niet zo’n honger, en hoezeer ik ook aan die overmaatse konijnen met buidels uitlegde dat ik heel erg veel geld voor dat voer had betaald, en dat het beleefd zou zijn als ze een beetje mee zouden willen doen als ik nota bene helemaal uit Nederland kom om Meneer en Mevrouw Skippy te voeren, ze wilden niet happen. Dat kon ik natuurlijk slecht verkroppen, en als ultieme wraak heb ik afgelopen weekend een joekel van een kangoeroeburger soldaat gemaakt.

Maar enfin. Na nog een aantal natuurgerelateerde tussenstops kwamen we bij de zee aan. En niet zomaar een zee, nee, een hele koude zee. Toch kon ik de verleiding niet weerstaan, en binnen de kortste keren stond ik fijn in de zee te spletteren. Natuurlijk was ik wel zo verstandig geweest om mijn telefoon uit mijn zak te halen voor ik de zee in ging. Ik ben niet gek, anders wordt-ie nat. Dus dat telefoontje had ik braaf op een mooi droog stukje strand gelegd. Toen heb ik geleerd dat droge stukjes strand soms ook wel eens een klein beetje nat kunnen worden. Een monsterlijke vloedgolf verslond mijn telefoon, en na een zonder enige twijfel indrukwekkende sprint graaide ik de druipende restanten uit het water. Gelukkig ben ik een bijna gekwalificeerd ingenieur, en na vier dagen drogen en een tiental steeds gewelddadigere klappen tegen het niet reagerende touchscreen was mijn digitale steun en toeverlaat uit de dood herrezen. Niet getreurd, op naar de pinguïns. Die komen dus bij zonsondergang met duizenden tegelijk uit het water in een baai op Philip Island. De pinguïns die uit het water komen zijn de papa en mamapinguïns, en zo gauw ze op het droge zijn sjokken ze naar hun kroost dat in de heuvels naast het strand staat te wachten. Dat is ook de plek waar wij als toeristen stonden te kijken, en ik heb daar familieherenigingen gezien die dermate aandoenlijk waren dat Love Actually er een puntje aan kan zuigen.

Omdat het weer hier bij goede benadering omgekeerd evenredig is met het weer bij u, beste lezer, ben ik het weekend daarna gewoon verder gegaan met toeristje spelen. In dit geval ging ik met mijn huisgenoot en twee van zijn vrinden op road trip naar Ballarat, een oud goudzoekersdorpje anderhalf uur buiten de stad. Daar hebben ze in de negentiende eeuw de op één na grootste goudklomp ooit gevonden. Die vondst was de aanleiding voor de Victoriaanse goldrush, waar de Victoriaanse VVV graag nog wat meer geld aan wil verdienen. Daarom hebben ze in Ballarat een oud goldrushstadje nagebouwd, en daar gingen we eens rondkijken. Hartstikke enig. Ik mocht er zelfs proberen goud te vinden in een nepriviertje, maar dat is niet gelukt. Daar blijk je namelijk geduld voor nodig te hebben.

Zo, ik denk dat ik het er hier voor nu maar weer even bij laat. Ik verdenk sommigen van mijn bloglezers er namelijk van een korte aandachtsspanne te hebben, en ik wil jullie niet te veel vermoeien. Zeker niet op een doordeweekse werkdag. Toedeloe!