Ich bin ein Melburnian

En toen was ik opeens al halverwege! Nu het ik-moet-hier-nog-zoveel-doen-gevoel als Sandy door mijn normaal zo opgeruimde gedachten raast, leek het mij wel weer tijd voor een kleine update.

Op mijn stage is het gevoel van urgentie misschien wel het hoogst. Vorige week ben ik een paar dagen uit de roulatie geweest met een verpletterende lichte neusverkoudheid, en met nog een dikke vier weken te gaan begint het tijd te worden dat ik indrukwekkende resultaten ga boeken. Als ik daar mijn volledige hersencapaciteit voor inzet komt dat ongetwijfeld goed.

Het weer heeft zich de kritiek uit mijn vorige blogpost duidelijk aangetrokken en gedraagt zich nu zoals je dat van Australisch weer mag verwachten. Samen met de lengende dagen en de recent ingezette zomertijd komt dat mooie weer tot uiting in een permanent vakantiegevoel dat ik nog wel twee maanden vast wil houden. Bij dat mooie weer hoort natuurlijk wel een fijn flesje bier. Het teleurstellende is dan weer dat de Australische regering à la Noorwegen heeft bedacht dat als ze nou heel veel accijns op alcohol heffen, dat ze dan de alcoholproblemen in de maatschappij tegen kunnen gaan. En misschien helpt het ook wel om die problematiek te remmen, maar het gevolg voor mij als recreatieve bierfijnproever is dat ik eerst de lotto moet winnen voor ik een rondje kan geven. Nou onderschrijf ik de het-(bier)glas-is-halfvol-filosofie, dus laat ik het voorgenoemde probleem als een service van de Australische overheid beschouwen, die als gevolg heeft dat mijn bierbuikontwikkeling binnen de perken blijft. Vorige week hadden we trouwens een borrel op mijn stage, en het instituut verzorgde de drankjes. Aangezien het instituut primair overheidsgefinancierd is, heb ik deze gelegenheid met beide handen aangegrepen om mijn teveel betaalde bierbelasting in natura terug te laten vloeien. En ik geloof dat ik en de regering inmiddels weer ongeveer quitte staan.

Je kunt natuurlijk niet in een stad wonen zonder de lokale dierentuin te bekijken. Ik had Scott, een Amerikaanse postdoc van mijn stage, zo gek gekregen dat hij wel meewilde. Mooie zaterdag uitgezocht, pannenkoeken met aardbeienjam voor het ontbijt, zonnebrilletje op, en op naar de koala’s! Hele mooie dierentuin, en alle Australische dieren waren van de partij. Dus koala’s, kangoeroes, krokodillen, slangen, vogelbekdieren, vieze felle kikkers en nare spinnen kunnen linea recta van mijn to-do list gestreept worden.

Nu ik twee maanden in de stad ben, begin ik me steeds meer inwoner dan toerist te voelen. Blijkbaar manifesteert zich dat ook in mijn uitstraling, want vorige week vroegen twee mensen mij zowaar naar de weg. Even per ongeluk als vakkundig stuurde ik ze precies de verkeerde kant op. Niettemin, ik voel me ondertussen wel thuis hier: ik raak zelden meer verdwaald, ik sta niet meer klungelig naar mijn evenwicht te zoeken in de tram, ik weet de weg naar verschillende pubs en zelfs aan dat links rijden ben ik ondertussen wel gewend. Om dat gevoel goed tot uitdrukking te brengen, zou ik ter afsluiting graag uit het rijke verleden van Amerikaanse presidentiële toespraken willen parafraseren. Mag ik het zeggen? Ja, dat mag ik.

Ich bin ein Melburnian.

Zo. Op de valreep zelfs nog even Mart Smeets geciteerd. Tot de volgende keer maar weer!