De eerste twee weken

Dag vriendjes en vriendinnetjes. Dit is het verhaal van Remco die op reis gaat naar het verre Australië. Onderweg beleef ik allerlei razend spannende avonturen, waarover ik op deze pagina in geuren en soms ook kleuren zal vertellen. De eerste aflevering van deze met smart verwachte reisreportage vertelt het verhaal van mijn eerste twee weken onder de evenaar.

Pappie en mammie waren zo goed om mij naar het vliegveld in Düsseldorf te brengen. Daar heb ik ze op een ferme handdruk getrakteerd, waarna ik de wijde wereld ingetrokken ben. Nou is Australië een pokkeëind vliegen, dus ik was erg blij dat het management van Emirates op een mooie dag had besloten de passagiers van een uitgebreid entertainmentsysteem te voorzien. Zelfs het eten viel me lang niet tegen (foto!) en voor ik het wist bevond ik mij in terminal 3 van de luchthaven van Dubai, waar ik vier uur mocht rondkijken. Terminal 3 is qua grondoppervlak het op één na grootste gebouw van de wereld, dus ik hoefde me niet te vervelen. Om mezelf nuttig te maken besloot ik mezelf als culinair recensent op te werpen, en ik kan inmiddels bevestigen dat zowel de lokale Starbucks als de lokale Burger King ruimschoots aan mijn – toch niet malse – kwaliteitseisen voldoen. Verzadigd kon ik in de rij voor de vlucht naar Singapore gaan staan. Deze vlucht was nog beter dan de vorige want ik zat bij het raam én er zat niemand op de twee stoelen naast mij. Luxe! In Singapore hoefde ik gelukkig maar een uurtje te wachten, en mooi op schema ging de reis verder naar Melbourne. Om een uur of negen ’s ochtends kwam ik aan, waarna mij de (dankzij Net5) gevreesde Australische douane te wachten stond. Nou, dat viel reuze mee. In plaats van boze Duitse herders hadden ze een bontgevlekte pseudopuppy in dienst, die niet eens hard kon blaffen. Daar werd ik dus mooi niet bang van. Toch was ik blij dat-ie bij mij niet ging blaffen. Ik vervolgde mijn reis met de bus naar de stad, en daar aangekomen ben ik naar de universiteit gelopen, waar mijn stagebegeleider op mij zou wachten. Mijn stagebegeleider (Blaine) bleek een uitzonderlijk toffe peer, en ik mocht bij hem thuis logeren zolang ik op zoek was naar een kamer. Gelukkig hoefde ik niet al te lang misbruik te maken van zijn gastvrijheid. Op de dag dat ik aankwam had ik namelijk een kamerbezichtiging geregeld in een appartement op 2 kilometer van de universiteit. De kamer beviel en ik kon twee dagen later intrekken. Ik huur de kamer van Dale, een 26-jarige Nieuw-Zeelander die ook in het appartement woont. Dale is ook al een toffe peer, met als belangrijke kwaliteit dat hij in de IT werkt, dus hij heeft allerhande kekke gadgets en alle elektronica in huis werkt naar behoren :). Voor de lezers thuis die met de kaart op schoot zitten mee te genieten, ik woon op Mount Alexander Road. Tussen mijn appartement en de universiteit ligt alleen een heel groot park, waar ik mooi doorheen kan wandelen op weg naar mijn stage.
Tijdens mijn eerste week op de universiteit heb ik me nog niet uitzonderlijk nuttig kunnen maken, want voor mijn project heb ik DNA nodig dat uit Eindhoven werd opgestuurd. Blijkbaar selecteert de Australische import- en immigratiedienst voornamelijk op het ik-ben-een-pietlut-gehalte van haar sollicitanten, waardoor het volstrekt ongevaarlijke pakketje uit Eindhoven een week lang van de gastvrijheid van lokale douaniers heeft mogen genieten. Het DNA is inmiddels aangekomen, dus ik ben met mijn project begonnen. In de tussentijd heb vooral veel leuke artikelen gelezen en een eiwit voor mijn begeleider gezuiverd, waardoor ik inmiddels de weg in het laboratorium wel goed ken!
Recreatief gezien heb ik ook al één en ander ondernomen. Vorige week zaterdag zijn we met een aantal mensen van het lab naar de volleybalfinale van de staat Victoria (waar Melbourne dus ligt) gegaan, want Ann, de vrouw van Blaine, deed daarin mee. Helaas verloren ze. Gelukkig mocht dat de pret niet teveel drukken, en na de wedstrijd zijn we naar Blaines huis gegaan om pizza te eten. Mjummie!
Dit weekend ben ik met Dale naar de stad geweest om een beetje rond te kijken, en onderweg heb ik een ongebruikelijk nuttige ontdekking gedaan. Ze hebben hier een winkel die Lord of the Fries heet, en daar verkopen ze superkeilekkere frietjes. Nadat we onze frietjes met Belgian Sauce (zoals de mayonaise daar heet) op hadden, zijn we naar het Australian Centre for the Moving Image geweest, wat een erg leuk filmmuseum was, vol met dingen waar je op kon drukken. Daarna zijn we naar de bioscoop gegaan. Daar aangekomen keken we op de lijst met films, en we kwamen erachter dat we van niet één film wisten waarover hij ging. Concluderend dat we ons filmhuiswerk beter moesten gaan maken hebben we rechtsomkeert gemaakt. Natuurlijk had rammeldebammelde ik weer van de honger. Gelukkig wist Dale een leuk Italiaans restaurantje, Pellegrini’s, waar we lekker pasta konden eten. Ik nam de lasagne, omdat ik thuis altijd te lui ben om die te maken. Ook al lekker! Ze hebben hier echt veel lekker eten, moet ik zeggen. Ik denk dat ik begin deze week maar eens contact met Emirates opneem, om te kijken vanaf welk gewicht ik voor de terugreis toeslag moet betalen. Voor de zekerheid.

Nou, dag vriendjes en vriendinnetjes, dat was het dan al weer. Wil je weten hoe dit avontuur nog verder zal gaan, dan stel ik voor dat je periodiek deze webpagina bezoekt!