Update!

Nu het er op begint te lijken dat ik dit jaar weer geen Nobelprijs zal winnen, heb ik opeens tijd genoeg om dit blog up te daten. Een geluk bij een ongeluk, zal ik maar zeggen.

Eens kijken. Waar zal ik eens mee beginnen? Laten we bij het werk beginnen! Mijn stage begint eindelijk een beetje op te schieten; na weken van douanes die DNA tegen willen houden, kapotte machines en gebrekkige laboratoriumvoorraden ben ik sinds deze week echt bezig de revoluties te ontketenen waarvoor ik tenslotte deze kant op gekomen ben. Tegenover die vertraging staat overigens dat ik in een hele goede groep met sympathieke collega’s mag werken. De Australische academische mentaliteit is wel net iets anders dan de Nederlandse en dat uit zich vooral in het lagere aantal uren dat hier op een dag gewerkt wordt. En koffiepauzes. Daar kunnen ze wel wat van hoor. Maar door al die pauzes verliezen ze wel eens uit het oog waarvoor je echt naar het werk komt. De lunch! Elke dag opnieuw vecht ik een bittere strijd uit om te zorgen dat mijn groepsgenoten boven op het dakterras mee gaan lunchen. Vaak lukt dat pas tegen half twee. Mensen die samen met mij in Eindhoven hebben gewerkt weten donders goed dat ik tegen twaalven meestal wel een beetje hongerig en – ja, ik mag het best toegeven – een beetje chagrijnig begin te worden. Dit mag dus gerust als een paradigmaverschuivende cultuuromslag beschreven worden. Genoeg daarover. Laat ik de stageparagraaf afsluiten door te herhalen dat ik het een hartstikke leuke stage met fijne collega’s vind.
De eerste drie weken liep ik helemaal te voet naar mijn stage. Vijfendertig minuten heen, en evenzoveel terug. Je hoeft mij niet zo gek goed te kennen om in te zien dat ik daar na drie weken wel een behoorlijk broertje dood aan had. Waarschijnlijk dankzij mijn opleiding gericht op het ontwikkelen van probleemoplossende vaardigheden heb ik daar iets op bedacht. Mijn huisgenoot heeft namelijk een fiets. En na het lief gevraagd te hebben mocht ik niet alleen zijn fiets, maar zelfs ook zijn helm lenen. Die moet je hier namelijk op. Anders zijn ze bang dat ik me bezeer. Hypocriet stelletje. Weet je wat gevaarlijk is? Dat continu op de linkerweghelft rijden, dat is gevaarlijk! Maar daar doen ze dan weer niks aan. Anyways, tegenwoordig begin ik de dag dus op de fiets. Verfrissend, denk je niet? FOUT! Ze zijn hier namelijk vergeten de weg over de vlakke stukken van de stad heen te leggen. Iedere ochtend leg ik een heuse etappe over maar liefst 3 cols af, met een cumulatief hoogteverschil van ik denk misschien wel dertig meter. Hmm, dat klinkt wel als een beetje weinig. Laat ik voor het verhaal net doen alsof het er meer zijn, dat gaan jullie toch niet uitzoeken. Elke ochtend leg ik dus een heuse etappe over maar liefst 3 cols af, de één nog steiler dan de ander, met een cumulatief hoogteverschil van misschien wel driehonderd meter! De terugweg is dan wel weer vooral bergaf.

In het weekend ga we meestal boodschappen doen en als het weer het een beetje toelaat ga ik met mijn huisgenoot een dagje ergens de toerist uithangen. Op een bijzonder zonnige zondag zijn we naar St. Kilda geweest, toevluchtsoord voor de lokale bohémien in de jaren zestig, maar tegenwoordig een behoorlijk interessante kruising tussen heroïnehotspot en vakantiewijk voor het establishment. Daar zag ik voor het eerst de zee weer eens. Zonder golven, want Melbourne ligt in een baai met een behoorlijk nauwe opening / zeegat / uitgang (hoe noem je zo’n ding?). Jedemfalls, St. Kilda was een perfecte plek op kekke kiekjes te schieten en het vakantiegevoel dat mij op stagedagen maar matig weet te bekruipen te doen opleven.
Het grootste evenement waarop ik tot nu toe getrakteerd ben was de AFL Grand Final, de finale van de Australian Footballcompetitie. Die werd hier in Melbourne gespeeld, tussen de Hawthorn Hawks en de Sydney Swans. Mijn huisgenoot heeft nog minder verstand van dit spelletje dan ik, maar om een beetje aansluiting te houden bij de plaatselijke burgerij zijn we de finale op het grote scherm in de stad gaan kijken. Daar was het niet zo druk als we vooraf vreesden, want de meeste fans pasten in het stadion (99.000!). Na het eerste kwart hadden we het echter koud. – Intermezzo: het is hier onverwacht frisjes, mijn zomerhoop is op de twee laatste maanden van het jaar gevestigd. Voor een fraaie zonneteint kan ik gelukkig nog wel op het gat in de ozonlaag rekenen. Einde intermezzo – Omdat het zo koud was, gingen we in de pub verder kijken, je moet toch wat. Daar zagen we dat de Sydney Swans via een indrukwekkende comeback de Hawthorn Hawks gingen verslaan.
Na de wedstrijd uiteraard op zoek naar iets te eten. Het leek ons nou echt enig om een keer in Chinatown te gaan eten. Dus wij heel Chinatown afstruinen op zoek naar een leuk restaurant, zijn we uiteindelijk twee straten buiten Chinatown Chinees gaan eten. Desalnietgetreurd, dat Chinese eten hier bevalt Remco wel. Ik durf bijvoorbeeld best te verklappen dat ik niet zo goed wist wat een dumpling was. Nou dat weet ik inmiddels wel, als je begrijpt wat ik bedoel. En ik geloof dat de lokale dumplings ondertussen ook wel weten wie Remco is. Als nieuwbakken kosmopoliet in een grotemensenstad leek het mij wel gedistingeerd om dat Chinese eten met de daarvoor klaargezette eetstokjes naar binnen te werken. Nou, dat heb ik geweten. Een kleine twee uur. Een kleine twee uur had ik nodig om zes dumplings, een bakje nota bene plakkende rijst en een pittig vleesgerecht met een onmogelijke naam naar binnen te harken. Dat lijkt mij een verbeterpuntje.
Welnu! Hier is het bedtijd! Welterusten! En je weet: wat er ook gebeurd, altijd blijven lachen!